“แผ่นดินนี้เป็นของใคร ???”
คำถามง่าย ๆ สั้น ๆ แค่นี้ แต่กลับตอบถูกใจได้ยากจริง ๆ
ในแง่กฎหมาย แผ่นดินทุกตารางนิ้วในประเทศไทยย่อมมีเจ้าของตามเอกสารสิทธิ์ที่แสดงชื่อ ยกเว้นที่ดินสาธารณะ เช่น ป่า เขา ห้วย หนอง คลอง บึง ทะเล เป็นต้น
แต่ที่ดินที่มีเจ้าของก็อาจถูกรัฐบาลเวนคืนโดยกฎหมายเมื่อไหร่ก็ได้ ขณะที่เจ้าของที่ดินก็มีสิทธิ์ในทางกฎหมายที่จะคัดค้านโดยการร้องต่อศาลปกครองเพื่อชี้ว่า คำสั่งเวนคืนนั้น “ชอบ” หรือ “มิชอบ” ด้วยกฎหมายเพื่อการคุ้มครองประชาชน
มาถึงจุดนี้ก็พอเข้าใจว่า ที่ดินที่มีเอกสารสิทธิ์เป็นของประชาชน แต่รัฐก็มีสิทธิ์เวนคืน และศาลปกครองก็มีสิทธิ์ตัดสินการเวนคืน คำตอบจึงอยู่ระหว่าง “ประชาชน” และ “รัฐบาล” อย่างนี้
ส่วนที่ดินที่ถูกเวนคืน ที่ดินสาธารณะที่อาจมีโฉนดหรือไม่มีก็ตาม รัฐบาลจะเป็นผู้ดูแลและเป็นผู้จัดสรรการใช้ประโยชน์ให้แก่ประชาชนตามที่กฎหมายบัญญัติ
แต่หากพิจารณาในแง่ประวัติศาสตร์ ทุกประเทศจะมีการแย่งชิงทรัพยากรและแย่งชิงแผ่นดิน แผ่นดินทุกตารางนิ้วของประเทศผู้แพ้สงครามต้องตกเป็นของประเทศผู้ชนะ
ทุกประเทศกว่าจะผ่านสงครามมาได้ ต้องมีวีรบุรุษ วีรสตรี หรือมีพระมหากษัตริย์เป็นผู้นำเพื่อแย่งชิงแผ่นดิน
พระมหากษัตริย์ที่ชนะสงครามจะกำหนดรูปแบบการปกครอง และมอบที่ดินให้แก่แม่ทัพ นายกอง ทหาร และประชาชน ทั้งเพื่ออยู่อาศัย เพื่อทำการเกษตร เพื่อยึดครอง หรือเป็นรางวัล
ในประเทศที่ปกครองโดยระบอบคอมมิวนิสต์ เช่น จีน ที่ดินทั้งหมดเป็นของรัฐ ประชาชนเป็นเพียงผู้อยู่อาศัยหรือผู้เช่า สิทธิการเช่าจะตกทอดไปสู่ลูกหลานตามเวลาที่กำหนดหรือจนกว่ารัฐบาลจะเวนคืนซึ่งอาจมีการจ่ายเงินชดเชยหรือไม่ก็ได้
แม้จีนถูกมองในอดีตว่าป่วย ขี้โรค เป็นเผด็จการคอมมิวนิสต์ แต่ใครจะไปเชื่อ จีนในวันนี้กลับมีเศรษฐกิจดีมากและก้าวขึ้นมาเป็นผู้นำโลกจนสหรัฐเกรงกลัวจนต้องครอบงำประเทศอื่น
ประเทศไทยในอดีตก็ไม่ต่างกัน มีทั้งการรวบรวมแผ่นดิน การถูกรุกราน การแพ้สงคราม การเสียดินแดน การใช้เงินของพระมหากษัตริย์ไปไถ่แผ่นดิน และการได้มาซึ่งชัยชนะในทุกๆ สงคราม พระมหากษัตริย์จะทรงเป็นผู้นำ หากคำถามในแง่ประวัติศาสตร์ว่า “แผ่นดินนี้เป็นของใคร ???”
คำตอบก็ต้องเป็น “สถาบันพระมหากษัตริย์ไทย” แต่เพราะพระกรุณาของสถาบันพระมหากษัตริย์หลายพระองค์จึงมีการเปลี่ยนแปลงระบอบการปกครอง มีระบบกฎหมาย มีรัฐบาลเป็นผู้บริหารประเทศแทนสถาบันพระมหากษัตริย์ และมีเอกสารแสดงกรรมสิทธิ์ในที่ดินภายใต้พระกรุณา
ตั้งแต่สงครามโลกครั้งที่ 2 สิ้นสุดในปี 2488 การยึดครองประเทศอื่นเพื่อแย่งชิงทรัพยากรของประเทศมหาอำนาจกลับยังไม่สิ้นสุด แต่พัฒนาจากการทำสงครามมาเป็นการครอบงำทางการเมืองแทน
นักการเมืองที่ต้องการอำนาจจะถูกครอบงำได้ง่ายเพื่อให้มาเปลี่ยนแปลงระบบกฎหมาย ให้กฎหมายเอื้อประโยชน์ต่างชาติ ให้ทรัพยากรของชาติถูกถ่ายโอนไปประเทศอื่นง่ายขึ้น
ประเทศตะวันตกโดยเฉพาะสหรัฐฯมีประวัติศาสตร์แตกต่างจากประเทศอื่น และไม่มีระบบกษัตริย์ จึงใช้ความเป็น “ประชาธิปไตย” และ “ความแตกแยกในประเทศ” เป็นตัวนำ
วันนี้ ประเทศไทยถูกแบ่งเป็น 2 ฝ่าย ต่างฝ่ายต่างกล่าวหาและถูกกล่าวหาพร้อม ๆ กับที่จะทำให้ไทยเดินตาม “อาหรับสปริง” ในประเทศตะวันออกกลาง และ “ฮ่องกงโมเด็ล” จนเกิดการเดินขบวน การประท้วง การจราจล และปฏิรูประบอบกษัตริย์อย่างเป็นลูกโซ่หรือไม่ ?
คำถามนี้ ไม่มีใครตอบได้ชัด ๆ
ม็อบปลดแอกต้องการความเปลี่ยนแปลง ถูกกล่าวว่า ไม่ชอบ คสช. สร้างความเสียหายต่อระบบเศรษฐกิจท่ามกลาง Covid-19 ต้องการปฏิรูประบบกษัตริย์ มีนักการเมืองที่ต้องการอำนาจและต่างชาติที่จ้องทำลายประเทศไทยอยู่เบื้องหลัง
กลุ่มม็อบปลดแอกนี้ ต้องการคำตอบว่า “แผ่นดินนี้เป็นของประชาชน”
ดังนั้น ประชาชนจึงมีสิทธิ์ถามและมีสิทธิ์ที่จะเปลี่ยนแปลงอำนาจทางการเมืองและปฏิรูปอำนาจของสถาบันพระมหากษัตริย์
ส่วนกลุ่มผู้จงรักภักดี ถูกกล่าวหาว่าเป็นคนรุ่นเก่า กลัวความเปลี่ยนแปลง เกลียดทักษิณ ไม่ชอบกลุ่มเสื้อแดง เห็นชอบกับ คสช. เป็นกลุ่มเคารพและเทิดทูนสถาบัน กลุ่มนี้ต้องการคำตอบว่า “แผ่นดินนี้เป็นของสถาบันพระมหากษัตริย์ที่ทรงกรุณามอบให้ประชาชน”
ต่างฝ่ายต่างกล่าวหาและถูกกล่าวหา ต่างฝ่ายต่างรับข้อมูลและฟังข่าวที่ตอกย้ำด้านเดียว คำถามที่ว่า “แผ่นดินนี้เป็นของใคร ???” คำตอบจึงวนเวียนอยู่ใน 2 ทางนี้จนหาคำตอบที่ถูกใจยากจริง ๆ
มันขึ้นอยู่กับ กลุ่มไหนเป็นผู้ถาม และผู้ถามจะเอาคำตอบไปทำอะไร
สิ่งที่เห็นชัดเจนจากคำถามคือ ความแตกแยกภายในประเทศค่อย ๆ ขยับสูงขึ้น การโจมตีต่อกันมากขึ้น ความเคารพต่อสถาบันและคนรุ่นเก่าหายไป ความอบอุ่นในสถาบันครอบครัวและความสงบสุขกำลังจะหมดไปจากประเทศไทย
ถามว่า ความแตกแยกจะจบลงอย่างไรและคนกลุ่มไหนมีโอกาสจะชนะมากกว่ากัน ???
หากพิจารณาจากข้อมูลที่กล่าวหา กลุ่มจงรักภักดีเป็นคนรุ่นเก่าที่โรยราล้มตายลงไปเรื่อย ๆ ขณะที่กลุ่มม็อบปลดแอกเป็นคนรุ่นใหม่ ได้รับการหนุนจากต่างชาติ ยึดเทคโนโลยี ยึดแนวคิดตะวันตก กำลังเติบโต และมีคนเกิดใหม่ขึ้นมาเรื่อย ๆ มันส่อให้เห็นถึงปริมาณในอนาคตของกลุ่ม
วันนี้ กลุ่มใดกลุ่มหนึ่งอาจไม่ชนะขาด แต่ในอนาคตกลับไม่แน่ มันขึ้นอยู่กับความรู้ ความเข้าใจในประวัติศาสตร์ ระบบการเมืองการปกครองทั้งในและระหว่างประเทศ ผลประโยชน์ และความต้องการที่แท้จริงของประชาชน
ประเทศที่ปกครองโดยระบอบประชาธิปไตยส่วนใหญ่ในโลกนี้ หากไม่ใช่ระบบกษัตริย์ทรงเป็นพระประมุข ก็ต้องเป็นประธานาธิบดีที่ผ่านการเลือกตั้งโดยประชาชนเป็นประมุข
สมมติว่ากลุ่มม็อบปลดแอกก่อการจนสำเร็จในวันหนึ่ง เมื่อถึงวันนั้น ประชาชนทั้งประเทศต้องการระบอบการปกครองแบบไหน ต้องการพระมหากษัตรหรือประธานาธิบดีเป็นประมุข ใครจะเป็นประธานาธิบดี และใครบ้างที่อยู่เบื้องหลังจนได้ประโยชน์ก็ไม่สำคัญแล้ว เพราะทุกสิ่งทุกอย่างจะเดินไปตามครรลองของมันอย่างไม่อาจขัดขืน
หากวันนั้นมาถึงจริง แล้วประชาชนทั้งประเทศร่ำรวยมีความสุข มันหมายถึง ความวุ่นวายและความแตกแยกในวันนี้คือ “ความถูกต้อง”
แต่หากวันนั้นประชาชนยังยากจน ขาดความสงบสุขภายในครอบครัว และประเทศชาติตกเป็นทาสทางการเมืองและเศรษฐกิจ มันย่อมหมายถึง การถูกหลอกใช้ และความวุ่นวายในวันนี้คือ “ความผิดพลาด” อย่างใหญ่หลวงที่ไม่สามารถย้อนเวลากลับคืนได้อีก
คำถามที่ว่า “แผ่นดินนี้เป็นของใคร ???”
คำตอบแม้จะเข้าใจยากแต่กลับไม่ใช่เรื่องสำคัญ แต่สิ่งที่สำคัญมากกว่าคือ ประชาชนทั้งประเทศเข้าใจ มองเห็นอนาคตอย่างไร และต้องการเดินไปที่จุดนั้นหรือไม่???
ความสำคัญจึงอยู่แค่ประชาชนทั้งประเทศเท่านั้นจริง ๆ

ดร. สิทธิชัย ชวรางกูร
CEO – SNP Group

อ่านบทความอื่นที่เขียนโดย ดร. สิทธิชัย ชวรางกูร ได้ที่ http://snp.co.th/e-journal/