22 พ.ค. 64 ที่ผ่านมาเป็นวันครบ 7 ปี รัฐประหารครั้งล่าสุดในประเทศไทย
คำถามที่ตามมาคือ “ประเทศไทยยังจะมีการรัฐประหารอีกหรือไม่ ???”

ตั้งแต่ปี 2475 ประเทศไทยผ่านการรัฐประหารมามากเป็นการแย่งชิงอำนาจระหว่างทหารด้วยกันเองเป็นส่วนใหญ่ แต่ 2-3 ครั้งหลัง การรัฐประหารกลับเป็นการชิงอำนาจระหว่างทหารและนักการเมืองอย่างชัดเจน
ประเทศไทยเคยมีรัฐธรรมนูญ 2540 ที่ใคร ๆ มองว่าดีที่สุด และคาดหวังว่าการรัฐประหารคงไม่เกิดขึ้นแล้ว แต่ในปี 2549 และ 2557 ก็เกิดการรัฐประหารอีกจนได้
ใน 2 ครั้งหลังนี้เกิดจาก “ความแตกแยก” จนทหารเข้ามาชิงอำนาจจากนักการเมือง
ภายหลังการรัฐประหาร นักการเมืองเองและประชาชนแตกเป็น 2 ขั้ว และความแตกแยกภายในประเทศนับวันก็ยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้น
ขั้วหนึ่งสนับสนุนนักการเมือง การเลือกต้ง เกลียดการรัฐประหาร จึงหันมาทำผิดซ้ำ ๆ เพื่อยั่วยุทหารให้ปราบปราม ให้ทั่วโลกต่อต้าน ขั้วนี้มีคนสนับสนุนเป็นล้าน ๆ คน
อีกขั้วหนึ่งไม่ชอบความวุ่นวาย เกลียดการไม่เคารพกฎหมายและนักการเมืองที่ทุจริต ผิดหวังการเมือง จึงหันมาทางทหาร ขั้วนี้ก็มีคนสนับสนุนเป็นล้าน ๆ คนไม่ต่างกัน
ทั้ง 2 ขั้ว ต่างฝ่ายต่างโจมตีและด้อยค่าซึ่งกันและกัน และนับวันยิ่งหนักมากขึ้นเป็นทวีคูณ
สื่อมวลชนต้องขายข่าวให้ประชาชนที่แตกเป็น 2 ขั้ว ก็ต้องแบ่งเป็น 2 ขั้วเพื่อเสนอข่าวให้ตรงกับขั้วที่ประชาชนชื่นชอบตามไปด้วย สื่อจึงถูกมองเป็นกลางได้ยาก
สื่อเชียร์ขั้วไหนก็จะเขียนด้านดีของขั้วนั้นมาก และโจมตีด้านเสียของอีกขั้วหนึ่งมากทำให้ประชาชนแต่ละขั้วเสพข่าวซ้ำซาก ตอกย้ำความเชื่อ และความแตกแยก
ทุกเรื่องบนโลกนี้ต่างมีด้านดีและด้านเสียทั้งนั้น ไม่มีเรื่องใดที่จะมีด้านดีหรือด้านเสียเพียงด้านเดียว มันต้องใช้สติพิจารณาให้เห็นเหตุและผลเท่านั้นจึงจะเข้าใจและมองเห็น
คนรุ่นใหม่ที่เสพข่าวคนละขั้ว มองเหตุและผลไม่ออก จึงสืบสานการเมือง 2 ขั้วเรื่อยมา
แนวคิดหนึ่งมองว่า การเมืองเป็นเรื่องของนักการเมือง ไม่ว่าจะขัดแย้งอย่างไรก็ควรปล่อยให้กระบวนการและศาลจัดการกันเอง ไม่ว่าจะนานแค่ไหน ไม่ว่านักการเมืองที่ทุจริตจะหอบเงินหนีไปเสวยสุขในต่างประเทศอย่างไรก็ต้องปล่อยไปตามกระบวนการ
แนวคิดนี้ทำให้ประชาชนกลุ่มหนึ่งชอบคนเก่งที่ทำให้รวย และไม่รังเกียจการทุจริตจนเกิดวาทกรรมที่ว่า “แม้การคอรัปชั่นไม่ควรเกิดขึ้น แต่คนกลุ่มนี้ก็เลือกคนที่เก่งที่คอรัปชั่นเพราะเชื่อว่าจะทำให้ประเทศเจริญและดีกว่าเดิม”
อีกแนวคิดหนึ่งไม่ยอมรับการทุจริต แต่เมื่อกระบวนการช้าเกินไป ปล่อยคนผิดให้ลอยนวล ปล่อยให้เป็นแบบอย่างที่ไม่ดี การรัฐประหารแม้ไม่ชอบธรรม แต่ก็ยอมรับได้

หากถามว่า “การรัฐประหาร 7 ปี ที่ผ่านมา ประเทศไทยได้และเสียอะไร ???”
คำถามแบบนี้ สื่ออยู่ขั้วไหนก็จะให้คำตอบแบบนั้น ส่วนประชาชนอยู่การเมืองขั้วไหนก็จะเสาะหาคำตอบจากขั้วนั้นไม่ต่างกัน การเลือกตั้งและการรัฐประหารต่างก็มีด้านดีและเสีย คำตอบจึงอยู่ที่ผู้ตอบอยู่ขั้วไหนก็จะได้คำตอบที่ให้ประโยชน์แก่ขั้วนั้น
ประชาชนกลุ่มใหญ่ยังอยากรวย อยากได้เงินจากการเลือกตั้ง การซื้อสิทธิ์ขายเสียงยิ่งมากขึ้น เมื่อได้รับการเลือกตั้ง นักการเมืองที่ซื้อเสียงก็ต้องทุจริตเพื่อถอนทุนก็ยิ่งมากขึ้น
การรัฐประหารเมื่อเกิดขึ้นแล้วก็ต้องสืบทอดอำนาจ ต้องมีการเลือกตั้ง ต้องได้นักการเมืองหนุนหลังให้เกิดการยอมรับ แต่กลับส่งเสริมนักการเมืองที่ซื้อเสียง การทุจริต และการเมือง 2 ขั้ว
ในโลกโซเซียล ต่างฝ่ายต่างด้อยค่าซึ่งกันและกัน ในเมื่อแต่ละขั้วมีประชาชนสนับสนุนเป็นล้าน ๆ แบบนี้ อะไร ๆ ก็เกิดขึ้นได้ไม่ว่าจะเป็นสงครามกลางเมือง หรือการรัฐประหารอีกครั้ง
ในเมื่อประชาชนเดินตามการเมือง 2 ขั้ว การจะหยุดรัฐประหารจึงต้องเริ่มที่การเมือง
นักการเมืองต้องไม่เป็นผู้นำความขัดแย้ง ต้องทำหน้าที่การเมืองเพื่อประโยชน์ของประเทศอย่างแท้จริง ต้องร่วมกันป้องกันภัยพิบัติ หากจะติ จะค้านก็ต้องค้านอย่างมีหลักการ มีเหตุผลเพื่อประโยชน์ของประชาชนให้เป็นที่ประจักษ์และยอมรับตามความหมายของประชาธิปไตยที่นักการเมืองในอารยประเทศเขาทำ
การแพร่ระบาด Covid-19 จึงเป็นโอกาสที่ดีที่นักการเมืองจะฉวยนำประชาชนร่วมต่อสู้
หากทำอย่างนี้ได้ ประชาชนจะหันมาทางนักการเมืองมากกว่าทหาร การแก้ไขรัฐธรรมนูญเพื่อเปลี่ยนแปลงโครงสร้างอำนาจก็ทำได้ง่าย และการรัฐประหารก็ไม่อาจทำได้ง่ายอีกต่อไป
แบบนี้ 7 ปี รัฐประหารก็น่าจะพอแล้ว ทหารและการรัฐประหารไม่สามารถนำประชาชนให้อยู่ดีมีสุขได้อย่างแท้จริง ทั้งหมดจึงอยู่ที่นักการเมืองจะทำหน้าที่ผู้นำได้หรือไม่เท่านั้น

ดร. สิทธิชัย ชวรางกูร
CEO – SNP Group

อ่านบทความอื่นที่เขียนโดย ดร. สิทธิชัย ชวรางกูร ได้ที่ http://snp.co.th/e-journal/

Date Published : May 25, 2021