“ … … ใครก็ได้ สำหรับคนใจช้ำอย่างฉัน จะเป็นใคร ไม่สำคัญ … เพียงให้เขานั้นปลอบใจฉันได้ เขาจะมีรัก จะมีความหลังฝังใจกับใคร ฉันไม่ใส่ใจขอเพียงแต่ให้เขารักฉันจริง … ”
เพลงข้างต้นชื่อ “ใครก็ได้ที่รักฉันจริง” เนื้อร้องแต่งในปี 2512 โดยครูพรพิรุณนำชีวิตจริง ที่พบความรักและความผิดหวังมาแต่ง ในตอนนั้นเพลงนี้ขับร้องโดยคุณรวงทอง ทองลั่นธม
ที่มา http://oknation.nationtv.tv/blog/prisanasweetsong/2010/04/27/entry-1
ใครจะไปรู้ว่าเพลงนี้ในปัจจุบันได้สะท้อนสถานการณ์ในประเทศไทยไม่ต่างกัน

หลังการเลือกตั้ง ประชาชนส่วนหนึ่งคาดหวังให้บุคคลที่ตนเองเชียร์ได้เสียงข้างมากเพื่อจัดตั้งรัฐบาล อีกส่วนไม่ได้คาดหวังมาก ขอเพียง “ใครก็ได้” มาเป็นรัฐบาลที่ดี
“ใครก็ได้” มาเป็นฝ่ายค้านเพื่อตรวจสอบการทำงานงานโดยมีเป้าหมายคือ “ความสุขของประชาชน” ท่ามกลางความขัดแย้งมากมายที่เกิดขึ้นทั้งภายในและภายนอกประเทศ
สหรัฐกับจีน เกาหลีใต้กับญี่ปุ่น เกาะฮ่องกงกับจีนซึ่งเป็นประเทศแม่ตัวเอง เหตุการณ์ในตะวันออกกลาง ปัญหาภัยพิบัติทางธรรมชาติ และอื่น ๆ อีกมาก
ปัญหาระดับโลกต่าง ๆ นานาเหล่านี้ส่งผลให้เศรษฐกิจของไทยแย่ลงซึ่งดูได้จากการส่งออกและการท่องเที่ยวที่ลดลง ความพยายามอัดฉีดเงินของรัฐบาลไปสู่ประชนชนให้เกิดการใช้จ่ายเพื่อกระตุ้นเศรษฐกิจ และความพยายามส่งเสริมการลงทุนในโครงการมหึมา
ปัญหาระดับโลกถือเป็นปัจจัยภายนอกประเทศที่ยากต่อการควบคุม
ตรงกันข้ามปัญหาภายในประเทศเป็นปัจจัยที่น่าจะควบคุมได้ง่ายกว่า ตอนเลือกตั้งในเดือน มี.ค. 2562 นักการเมืองทุกพรรคต่างก็อาสาเข้ามา มีการอ้างประชาชน ของประชาชน โดยประชาชน และเพื่อประชาชนเพื่อให้ได้คะแนนเสียง
ประชาชนได้ยินได้ฟังต่างก็หลงดีใจ มีความหวัง จากนั้นก็เลือกคน เลือกพรรคที่ตนนิยม
หลังเลือกตั้ง “ใครก็ได้” ที่รวบรวมเสียงข้างมากไปจัดตั้งรัฐบาลแล้วก็เดินหน้าประเทศไป ฝ่ายที่เสียงข้างน้อยก็ทำหน้าที่ตรวจสอบ
มันแค่นั้น แค่นั้นจริง ๆ
แต่ภาพที่เห็นในวันนี้คล้ายสงครามไม่มีวันจบสิ้น คล้ายการทะเลาะไม่มีวันเลิกลา เกือบทุกตารางนิ้วของข่าวมีแต่ข่าวความขัดแย้ง บ้างก็ข่าวเท็จ บ้างก็ข่าวความเกลียดชังนับไม่ถ้วน
เท่าที่เห็นจากสื่อ ฝ่ายหนึ่งสร้างวาทกรรมให้เกลียดชัง อีกฝ่ายก็สร้างวาทกรรมให้เกลียดชัง ฝ่ายหนึ่งกล่าวหาว่า “คุณทำ” อีกฝ่ายก็กล่าวหาว่า “คุณนั่นล่ะทำ”
แทนที่จะช่วยกันทำเพื่อประชาชน แต่ฝ่ายหนึ่งกลับอยากให้สถานการณ์ทางสังคมและเศรษฐกิจเลวร้ายลงเพื่อนำมาเป็นเครื่องมือโจมตี อีกฝ่ายก็นำมาโจมตีว่า “คุณนั่นล่ะที่ทำให้เลวร้ายลง” เศรษฐกิจที่แย่ลงอยู่แล้วจากได้รับผลกระทบจากต่างประเทศก็ยิ่งแย่ลงไปอีก ประชาชนที่เคยใหญ่โตได้แต่มองข่าวคล้ายเป็นเพียงตัวประกัน
อะไรก็ตามหากได้ผลดีก็ว่า “นี่ผลงานของเรา” หากไม่ได้ผลดีก็ว่า “นี่คือสิ่งที่คุณทำ”
ฝ่ายหนึ่งถูกกล่าวหาว่าล้ำเส้นเกินกว่ากฎหมาย อีกฝ่ายก็ถูกกล่าวหาว่าล้ำเส้นกฎหมายไม่ต่างกัน ฝ่ายหนึ่งร้องต่อศาลให้ตัดสินความ อีกฝ่ายก็ร้องต่อศาลให้ตัดสินความ
ภายใต้ระบอบประชาธิปไตยที่ทุกคนแอบอ้าง เมื่อเข้าสู่กระบวนการยุติธรรมแล้วความขัดแย้งก็น่าจะยุติลง
เมื่อศาลตัดสินแล้ว ทุกอย่างก็ต้องจบ แต่สุดท้ายศาลและกระบวนการยุติธรรมก็ถูกลากมาทำลายความน่าเชื่อถือ
“คุณนั่นล่ะเป็นผู้ทำลาย” ฝ่ายหนึ่งกล่าวหา อีกฝ่ายก็กล่าวหาไม่ต่างกัน
หลายเรื่อง หลายราวดูไปก็คล้ายละครหลายฉากหลังข่าว ผู้ร้ายที่เห็นกันอยู่หลัด ๆ อาจกลายเป็นพระเอกก็ได้ แล้วพระเอกที่เห็นโดดเด่นอยู่หน้าจอก็อาจกลับไปเป็นผูุ้ร้ายแทนก็ได้
ในหนัง ในละครบางเรื่องกว่าจะดูออกใครพระเอก ใครผู้ร้ายกันแน่ ก็ปาเข้าท้ายเรื่อง ในการเมืองก็ไม่ต่างกัน กว่าประชาชนจะดูออก บางคนก็ปาเข้าไปท้ายชีวิตแล้ว
หากประชาชนเข้าใจความเป็นจริงข้อนี้ สิ่งที่น่าจะสรุปได้คือ “ใครก็ได้” ที่มีความรู้ความสามารถในการสร้างการกินดีอยู่ดีให้ประชาชนเข้ามาทำงานการเมือง
“ใครก็ได้” ที่ไม่สร้างความขัดแย้ง ไม่ก่อความวุ่นวาย ใครก็ได้เข้ามาปลอบใจคล้ายเนื้อเพลงข้างต้น
แต่วันนี้สำหรับประเทศไทยกลับไม่ใช่ นักการเมืองไม่ช่วยกันเพื่อประชาชนแต่กลับเป็นผู้สร้างความขัดแย้งและความวุ่นวายเสียเอง
ทำอย่างไรจึงจะให้ประชาชนรู้ ให้เข้าใจ และไม่ตกเป็นเครื่องมือให้นักการเมืองเหล่านั้นนำพาไปเป็นเครื่องมือเหมือนอย่างที่ต่างประเทศกำลังประสบอยู่
คนที่พอจะเข้าใจควรช่วยกันอธิบาย คนที่อธิบายไม่เก่งก็ควรช่วยกันแชร์ “ใครก็ได้” ให้ประชาชนเข้าใจเพื่อดึงประชาชนให้ถอยห่าง ดึงประชาชนให้จดจำนักการเมืองที่สร้างความขัดแย้งและความวุ่นวายไม่รู้จบ เพื่อมิให้เลือกนักการเมืองแบบนั้นให้กลับเข้ามาอีก
วันนี้ พ.ศ. นี้ จะเป็น “ใครก็ได้” จริง ๆ สำหรับประชาชนที่บอบช้ำจากพิษเศรษฐกิจตามเนื้อเพลงข้างต้น

ดร. สิทธิชัย ชวรางกูร